Kiedy wczesnym rankiem 2 marca 1998 roku w drodze do szkoły nieznany mężczyzna wciągnął ją do białej furgonetki, myślała, że niedługo umrze. Kilka godzin pĂłźniej dziesięciolatka leżała zawinięta w koc na zimnej podłodze w piwnicy domu jednorodzinnego. WokĂłł niej panowała całkowita ciemność, było duszno, czuć było stęchłe powietrze. Tutaj, w mierzącym zaledwie pięć metrĂłw kwadratowych podziemnym pomieszczeniu, Natascha Kampusch spędziła osiem i pĂłł roku swojego życia. Wolfgang Priklopil był jedynym człowiekiem, ktĂłrego mogła uważać za kogoś bliskiego. Była przez niego maltretowana, poniżana, dręczona i prześladowana. Dopiero latem 2006 roku udało się jej uciec. Planowała to od pierwszego dnia swojego porwania. Natascha w sposĂłb otwarty i bezkompromisowy mĂłwi o swoim trudnym dzieciństwie, uwięzieniu, o fizycznych i psychicznych maltretowaniach. RĂłwnocześnie opisuje, jak w tej sytuacji bez wyjścia nauczyła się trzymać prześladowcę w szachu. Jest to historia silnej dziewczyny, ktĂłra zniosła rzeczy niewyobrażalne i nie dała się złamać.